در میان تمام صنایع دستی، شال سفید نخی کشمیری ارزشمندترین و دوست داشتنی ترین آنهاست. مردم در سراسر جهان شال های کشمیری را دوست دارند و حتی سعی می کنند از آن کپی کنند.
اما هیچ‌کدام موفق به انجام این کار نشده‌اند، زیرا این صنعت بی‌نظیر است. شال‌های کشمیری به دلیل ظرافت، مهارت‌های منحصربه‌فرد در ساخت، الگوهای گلدوزی خیره‌کننده و ماندگاری، مردان و زنان را به یک اندازه مجذوب خود می‌کند.
بسیاری از ایالات دیگر هند و همچنین تعداد زیادی از کشورهای خارجی این محصولات را وارد می کنند. فروش اینها به صورت تصاعدی بود.
تقاضا برای شال های کشمیری همیشه بالاست، زیرا این قطعات برازنده با هر زمان و روند سازگار می شوند. از این رو، آنها هرگز از مد نمی افتند.
همه شال های کشمیری شبیه هم نیستند. شال های کشمیری انواع مختلفی دارند و هر کدام ظاهر، استایل و الگوی خاص خود را دارند.
به همین دلیل، از نظر پارچه، شال کشمیری سه تقسیم بندی گسترده دارد. شال پشمی، شال پشمینه و شال شاهتوش. این انواع در ساخت، مواد اولیه مصرفی، قیمت، کیفیت یا مناسبت های پوشیدن با یکدیگر متفاوت هستند.
در حالی که شال های پشمی پوشاک روزمره هستند، شال های پشمینا برای موقعیت های خاص هستند. از طرف دیگر شال های شاه توش خریدی یکباره است. اینها گران هستند، سخت به دست می آیند و فوق العاده ظریف هستند.
شال های پشمی کشمیر
شال های پشمی کشمیر در ساخت خود از پشم خالص استفاده می کنند. علاوه بر این، این شال‌های پشم مرینو خالص هستند که قطر الیاف آن از 19 تا 21 میکرون متغیر است. نخ ریز شال های پشمی کشمیری را صاف و نرم می کند. علاوه بر این، این ها گرم و محکم هستند و در برابر هر گونه رفتار خشن مقاومت می کنند.
شال های رافال کشمیر به دلیل محکم بودن پارچه زیرین می توانند هر گلدوزی را انجام دهند. به این ترتیب، گلدوزی های ضخیم و سنگین آری (کشیده کاری) را نیز می توان به راحتی بر روی شال های پشمی به وفور انجام داد. قیمت این قطعات زیبا به ظرافت و نوع گلدوزی آنها بستگی دارد.
از معمولی ترین و ارزان ترین شال ها، به گران ترین و سنگین ترین آنها می رسیم. شال شاهتوش کلمه شاهطوش به معنای شاه پشم است و این دقیقاً همان چیزی است که شاهتوش است.
از بز کوهی تبتی که در ارتفاع بیش از 5000 متری از سطح دریا یافت می شود. خز خود، بهشتی گرم و سبک، به آنها اجازه می دهد تا از شرایط سخت خانه خود – فلات ها – زنده بمانند.
شکارچیان و عشایر این حیوانات مهاجر را دنبال می کنند و آنها را به خاطر موهای ظریف و مجللی که می رویند می کشند. شال‌های شاهتوش آنقدر برازنده و شیک هستند که به سختی می‌توان آنها را گلدوزی شده پیدا کرد. ذات جامد آنها خود منحصر به فرد و جذاب است.
حیوان آزاری مرتبط با شال های شاهتوش منجر به ممنوعیت آنها در سال 1975 شد. این امر بر اساس کنوانسیون تجارت بین المللی گونه های در خطر انقراض (CITES) و به دنبال کاهش تعداد بزها انجام شد.
این نشان دهنده پایان تجارت این شال های ارزشمند گنجینه است. اکنون تنها گزینه ای که برای تحسین رویدادهای رسمی و ویژه باقی مانده بود، پشمینه بود.
